its a kind of magic...mountain!

Hallo allen,

Laat ik vandaag even beginnen met het antwoord op de vraag van gerry (vorige blog): de enige jajajons (die term leeft bij ons nog :p) die ik ben tegengekomen zaten in de jajajon risotto van de lunch bij universal...en die waren goed! Oh en ook voor gerry: geen sushi vandaag in de blog...sorry.

Oke, om dan maar van wal te steken over vandaag: na ons (voor amerikaanse begrippen) degelijk ontbijt, vertrokken we naar six flags magic mountain! Hoewel het park nog lang niet open zou zijn, wilde we niet voor nare verassingen komen te staan zoals lange wandelpaden naar de ingang ofzo. We waren zeker niet de enige die al aankwamen en gezien het feit dat er een shuttlebus naar de ingang ging, hadden we geen ongelijk. De parkeerplaats lag inderdaad verder van de ingang dan gedacht.

Bij de ingang was het wat gehannes met bonnekes en kaartjes om de seizoenspas te bemachtigen maar eenmaal in bezit, kon het wachten beginnen.
De eerste verassing trad al aan toen het park open ging. Een stem telde af...3...2...1...geen volkslied, geen vlag. Gewoon poorten open en gaan...alsof het pattriotisme van de andere parken hier niet aanwezig was. Eenmaal binnen werden ons al een aantal dingen duidelijk:

1. Dit is een achtbaan park. Op een carrousel en twee kinderachtbanen na (overigens allebei kei leuk) was er niets voor kinderen. Alleen intense achtbanen en andere adrenaline opvoerende attracties.

2. We wisten al snel waarom dit park magic mountain heet. Daar het hele park op een berg gebouwd is (waardoor een aantal achtbanen spectaculaire drops hebben!) hebben we meer geklommen op een dag dan een hele vakantie in oostenrijk.

Maar goed, wij niet ontmoedigd en gauw naar de eerste baan: the new revolution! New omdat deze baan recentelijk (21 april) opniuew geopend is na een nieuw likje verf en nieuwe karretjes. Maar nog wel de opvallendste nieuwigheid: een VR bril.
Dit transformeert de achtbaan van een standaard looping coaster (denk python in de efteling) naar een ware simulator. Het was ook mijn eerste aanraking met een VR bril en ik was erg onder de indruk. We werden in de cockpit van een straaljager geplaatst en konden gewoon door de hangar kijken door ons hoofd te bewegen. Ja, het zag eruit alsof we in een spel van 1995 zaten (denk aan Wing Commander...zo zag het er ongeveer uit), maar dat drukte het effect niet.
De lifthill was het opstijgen van een vliegdekship en daarna met de bochten, looping en kurketrekker achter de vijanden aan. Het effect was zeer overtuigend. Omdat je de bewegingen echt maakte en niet gesimuleerd werd het inlevingsvermogen versterkt. Dit was de ultieme simulator (meets coaster). Ik kan niet wachten wat de toekomst in attractieland brengt!

Daarna konden we niet wachten om de flyer in te springen: de tatsu. Het 'grote' broertje van de air in alton towers. Nou, dat was me wat. De inversies waren erg gaaf (vooral de omgekeerde looping: een looping die naar de grond gaat ipv er vanaf omhoog) maar in de baanstukken ertussen was het gevoel dat je eruit valt voor zowel mam als mij iets te groot om ervan te kunnen genieten.

Op naar de volgende! Dit is overigens een korte samenvatting van de dag: achtbaan, achtbaan, lunch, achtbaan, achtbaan, diner...want zoals gezegd: dit park IS een achtbaan...
De volgende was de ninja. Een wat rustigere achtbaan (voor amerikaanse standaarden) waar de bakjes onder de rails hangen...konden we even uitrusten.

Toen schuilen voor de toch wel erg brandende zon in een gekoeld cafe voor de lunch. Chicken wings en friet...lekker amerikaans. Oh, en natuurlijk een liter cola niet vergeten...

Daarna mijn persoonlijke favoriet van de dag: de full throttle. Vooruit knallen met een lancering recht in de grootste looping ter wereld (in diameter) en dat was te merken. Het duurde een eind voordat we de looping uit waren. Daarna een paar bochten en via een kleine looping een tunnel in. Klaar? Nee hoor! Een stukje achteruit gelanceerd terug de looping in en dan nog een duw als we weer vooruit de tunnel in komen. Nog wat bochten en een bult later komen we het station in. Erg gaaf.

Gelukkig ontdekte we toen een aantal dingen:

1. Er was een kabelbaan tussen de twee gedeelten van het park, dat scheelde wat klimmen.

2. Er was een unlimited refill fles. Die kost wel wat, maar gezien de park prijzen heb je dat er na een aantal keer drinken weer uit. En het mooiste: hij werkt in alle six flags parken, dus straks ook in san francisco.

Eenmaal weer boven deden we de kinderachtbaan 'gold rusher' (mijntrein achtbaan). Want zelfs een kinderachtbaan kan best intens zijn in amerika. Wel erg leuk.

Ik eindigde de dag met twee vrij slechte achtbanen. De Viper was een soort python, inclusief het vele schudden en weinig comfort. We een spectaculaire drop (bergafwaarts gebouwd) en maar liefst 6 loopings(!) en een schroef.

Last (en helaas ook wel least) was 'apocalypse', een houten achtbaan en verschrikkelijk slecht door het schudden. Iedere achtbaan waar je uitkomt met een lichte hoofdpijn is niet echt geweldig te noemen. Ik krijg steeds meer respect voor de Wodan, Troy en Joris. Een goede houten achtbaan is lastig te maken schijnt.

Een aziatische lunch (teriyaki kip met noodles) sloot deze goede achtbaan dag af. Morgen verwachten we niet zoveel achtbanen te kunnen doen want het is zaterdag, maar ik ga in ieder geval in de rij voor de grootste en meest intense uitdaging van het park: de X2.

We zijn nu flink rood, maar gelukkig hebben we zonnebrand, want de californische zon brand genadeloos door....tot het volgende verslag met meer achtbanen!